Vandaag is onze Nadja 18 jaar, ze is volwassen! Wat hebben we in die achttien jaar veel beleefd met onze krachtige dochter, ons zonnetje in huis. Ze doet haar tweede naam Sunanda (kind van de zon) eer aan. Even stralend en gloedvol. Ja, ook in haar temperament.
Maar zonder dat temperament was ze geen achttien geworden, daarvan ben ik heilig overtuigd.
Vandaag ga ik niet opsommen welke zorgen we hebben gehad en met regelmaat nog hebben, of hoe haar letterlijke zorg ons leven bepaalt. Vandaag wil ik alleen maar denken aan alle mooie, leuke, hilarische momenten en wat Nadja ons geeft en leert.
Namelijk, dat geluk écht in het kleine zit en dat meer, meer, meer niet per se beter is.
Met een glimlach haal ik herinneringen op aan het zwemmen met de dolfijnen in Curaçao, aan onze fietstochtjes op de duo-fiets, onze koffietjes in de stad. Aan samen boodschappen doen en koken en tuttebellen met nagellak en kledingsetjes. Aan de projecten die tot stand zijn gekomen doordat Nadja in ons leven is: de aangepaste speeltuinen, de spelmiddagen, het kunstproject. Aan alles wat Nadja tóch kan ondanks wat ons voorspeld was.
En ik denk ook aan al die fijne mensen om Nadja heen, die belangrijk zijn geweest voor haar ontwikkeling om te worden tot de jonge vrouw die zij nu is: zelfbewust, sociaal, vindingrijk en gedreven. Daarbij denk ik aan alle juffen en meester, de oppassen, de begeleidsters in de logeerhuizen, de kinderen van de soos- en spelmiddag van Stichting Nadja, de therapeuten en artsen en ben ik trots op het gezin dat we samen zijn.
We gaan de aankomende jaren een nieuwe fase in, met nieuwe uitdagingen: schooluitstroom, een geschikte dagbesteding en ooit een eigen (t)huis.
Maar nu eerst: FEEST! En als iemand kan genieten en van feestjes houdt, is het Nadja wel. Sinds gisteren horen we de verjaardagsliedjes al uit de boxen knallen. Dus, kom op: we snijden de taart aan!