Nadja’s tweede naam is Sunanda. Dat betekent: kind van de zon en dat past haar goed, want ze is meestal een zonnetje. En daar lezen jullie ook over. Over haar grapjes, haar belevenissen, haar ontwikkeling en ja soms over haar bokkige, eigenwijze kant.
Waar ik nooit eerder over schreef, is over de driftbuien waarbij ze ondertussen agressief gedrag kan laten zien, vooral naar mij: schoppen, slaan, knijpen. Nu dacht ik, als ik jullie deelgenoot wil laten zijn van ons leven, dan hoort dat er ook bij. Want, hoewel het maar een klein onderdeel is in Nadja’s karakter (soms is het maanden rustig, dan weer is het weken achterelkaar raak) hakt het er wel behoorlijk in. Helemaal nu ze met haar bijna volwassen lijf zo groot en sterk is.

Het eerste wat mensen me vragen als ik er iets over deel of als ze er getuige van zijn, is: waarom? En dat is een lastige, vaak is er wel een trigger: vermoeidheid of teleurstelling, maar ik denk dat het uiteindelijk een combinatie is: puber, hormonen, verstandelijke beperking, discommunicatie. En vaak om iets heel kleins. Zoals vorige week woensdag, toen ging het om een ijshoorntje. Ja, je leest het goed: een ijshoorntje.
Alle kinderen van de spelmiddag kregen een ijsje. Nadja wil altijd een bakje met een lepeltje want dat eet handiger voor haar. Alle kinderen hadden een bakje, behalve één, die had een hoorntje. En daar ging het dus mis, want Nadja maakte duidelijk dat ze ook een hoorntje had gewild. En hoe.
Stampen met de rolstoel, gillen, niet de auto in te krijgen toen de ijsjes op waren. Fronsende en vragende blikken van chauffeurs links en rechts naast me bij het stoplicht, want ons busje bewoog heen en weer en maakte geluid. Nadja had zich uit de rolstoel laten glijden, zat op de grond in de rijdende auto en trapte tegen mijn stoel aan. Al krijsend. Thuis, voor de deur, had ik hulp nodig om haar aan handen en voeten naar binnen te krijgen en in haar ledikant te laten uitrazen. Dat duurde driekwartier. Toen was ze uitgeput en begon ze verdrietig te huilen. Dat is het moment waarop we het weer goedmaken.

Als ouder voel ik me kwetsbaar. Veel mensen denken er toch het zijne of hare van, hebben een oordeel, een oplossing. Denken ze. Inmiddels weet ik uit ervaring dat apart zetten en laten uitrazen het beste werkt. Natuurlijk trigger ik haar soms ook, ben ik onhandig, maak ik fouten, maar inmiddels weet ik dat het waar is wat een wijs iemand eens tegen me zei: ‘Natuurlijk heb je invloed op het gedrag van je kind, maar kinderen beleven ook hun eigen seizoenen.’