Afgelopen zaterdag is Sint in Nederland aangekomen. Nadja was toen op logeerweekend, begeleidster Lillyan vroeg vooraf hoe en of Sinterklaas nog bij Nadja speelde.
Goh, ik heb vorig jaar wel een laffe poging gedaan met zinnetjes als ‘Het is een mooi verhaal hè, Sinterklaas.’ Ik geloof zelfs dat ik heb gezegd dat ‘Sinterklaas wel ooit heeft bestaan maar al lang niet meer leeft,’ maar ach, ze ziet hem dus hij is er, punt uit.
Gelukkig gaat alle discussie rondom milieuvriendelijke (stoom) boten en veegpieten aan Nadja voorbij, ze is simpelweg in de gloria: het is weer sinterklaastijd!
Bij thuiskomst van het logeerweekend was het eerste dat ze zei toen ze over de drempel was: ‘Ga jij de liedjes van boven halen?’
En daar ging mama braaf, met van 15 november tot 5 december Sintliedjes voor de boeg.
Bij het slapengaan kwam de gevreesde tweede vraag: ‘Mag ik morgen mijn Sinterklaaspak aan naar school?’
Dilemma, dilemma. Aan de ene kant: kan het schelen, laat haar lekker. Aan de andere kant: ze wordt zestien hè en drie weken dat pak aan, hmmm…
Ik ging voor het compromis. Thuis mag ze haar pak aan en naar buiten alleen op Sints verjaardag zelf.
Gillen, krijsen, stampvoeten (met de rolstoel).
Uiteindelijk werd ze rustig. Ze wilde het niet toegeven, maar het argument ‘Je bent toch groot? Sinterklaas is voor kleine kindjes, hij komt op school toch ook niet meer in de klas?’
werkte wel.
Ik bracht haar naar bed. Cape en mijter lagen op een tafeltje. Ver weg van de kleren die ze de volgende dag zou aantrekken. Ik zei haar welterusten.
Toen ik haar deur dichttrok hoorde ik haar nog zeggen: ‘Wel jammer…’