Ik weet nog goed dat mijn wereld instortte toen wij te horen kregen dat Nadja rolstoelafhankelijk zou zijn, ze was toen nog niet eens een peuter. Later, toen ze ouder werd realiseerde ik me pas dat een rolstoel ook een handig hulpmiddel is en dat niet of nauwelijks kunnen communiceren een veel grotere beperking was, één die eenzaam kan maken.
Inmiddels is Nadja enorm gegroeid in haar spraak en werpen logopedie en de doelen die we daarvoor samen met school en revalidatie hebben opgesteld vruchten af. Ze maakt echte zinnetjes en een goed verstaander kan een heus gesprek met haar voeren. Wat een winst.
Daarnaast is kúnnen praten één ding, willen en durven praten een tweede. Ook daarin heeft Nadja enorme sprongen gemaakt. Ze ‘werkt’ nu bijvoorbeeld op dinsdag aan de balie op school en staat zo vreemden te woord. Spannend, maar ze doét het.
Nadja en ik kunnen met elkaar lezen en schrijven. We begrijpen elkaar met een enkel woord, een blik. Juist daardoor verbaasde ze me onlangs qua taal en communicatie met het volgende:
Juf Mirjam zegt iedere dag als Nadja op school komt: ‘Goedemorgen schoonheid!’ Nadja vindt dat geweldig en herhaalt dat zinnetje met regelmaat. ‘Morgen als ik op school kom, zegt juf Mirjam….’
Dit is al een schooljaar lang zo, vandaar dat ik met grote ogen stond te kijken toen ze me onlangs vroeg: ‘Wat betekent schoonheid eigenlijk?’
Al die tijd dat ik dus dacht dat ze dat wel wist, genoot zij eenvoudigweg van de impact, de sfeer rondom dat woord.
De tweede verbazing die me behoorlijk overviel, was deze: een oppas van Nadja kwam op bezoek om te vertellen dat ze groot nieuws had, ze is zwanger. Ik feliciteerde haar en zei tegen Nadja: ‘wat leuk hè, er groeit een kindje in Sascha’s buik.’
Nadja keek van Sascha’s buik naar haar gezicht en zei: ‘Ik ben jaloers op jou.’
Die reactie zag ik echt niet aankomen, hij zoemt al dagen na in mijn hoofd. Wat zou mijn mooie knappe dochter nog meer aan gedachten en woorden in haar hoofd hebben…