Nadja ’s kamer is aan de straatkant, al een kwartier kijkt ze uit het raam. ‘Het is al drie uur geweest!’
‘Ze komen zo, echt waar,’ sus ik.
Ze, dat zijn Wesley en zijn moeder Jolanda. Ze komen voor het eerst op bezoek en dat mag ook wel eens, gezien het feit dat Wesley en Nadja al jaren verkering hebben.
Ze kennen elkaar al sinds de Vroegbehandeling op het revalidatiecentrum dus een rekensommetje leert dat dat al veertien jaar is. Wesley en Nadja hebben regelmatig bij elkaar in de klas gezeten en als dat niet zo was, zagen ze elkaar wel in de gangen of op het schoolplein.
Sinds dit jaar is dat anders, want Wesley zit al op de dagbesteding. Gelukkig ziet het setje elkaar nog tijdens de spelmiddagen van Stichting Nadja.
Wesley vleit Nadja waar hij maar kan. Hij maakt tekeningen in Nadja’s lievelingskleuren en strooit met ‘Ik hou van jou.’ Nadja laat het zich heerlijk aanleunen en schrijft af en toe een liefdesbrief terug.
‘Ja! Ze zijn er!’ gilt Nadja. Ze draait haar rolstoel zo abrupt, dat ze bijna uit de bocht vliegt.
‘Dag lieve Nadja,’ zegt Wesley zoet.
‘Hoi,’ antwoordt Nadja nuchter.
Wesley heeft weer een kunstwerk voor Nadja gemaakt, er zit een lichtblauw touwtje om. Dat doet zelfs Nadja smelten. ‘Dank je wel, lief van jou.’
Jolanda en ik drinken koffie en genieten van onze bijna volwassen tortelduifjes. Om beurten doen ze wat de ander leuk vindt. Nadja wil een muziekje luisteren, Wesley wil een spelletje doen. Het gaat in volledige harmonie, daar kan een gemiddeld koppel nog een puntje aan zuigen.
Er wordt warme chocomelk gedronken en dan kijkt Nadja op de klok. ‘Hoe laat gaat Wesley naar huis?’ vraagt ze met een blik die verraad dat het wel tijd is.
‘Over een kwartiertje,’ zegt Jolanda.
Weinig subtiel doet Nadja precies vijftien minuten later de deur naar de hal open. Wesley heeft er geen last van. Hij houdt ook van afgebakende afspraken.
‘Dag lieve Nadja.’ hij wil haar een omhelzen.
‘Nee, handje,’ zegt Nadja.
Ze weet niets van Me Too of hard to get maar evengoed kent ze de regels van het spel. En dat de liefde wederzijds is, maakt ze overduidelijk als de voordeur achter Wesley dicht gaat. ‘Het was echt een leuke dag vandaag,’ zucht ze en legt Wesley’s tekening bij de rest.