Vakantie is meer dan weggaan. Vorige week was Nadja een week in het logeerhuis, waar ze altijd enorm geniet zeker als er bekende vriendjes zijn.

Wij gingen er zelf twee dagen op uit en bleven verder gewoon thuis, maar mán wat had ik het gevoel van vakantie: de tijd aan mezelf, geen schema’s (hoe laat gaan we…. ) geen bedritueel en ’s ochtends was ik binnen de kortste keren klaar voor de dag.

Opeens had ik het leven dat mijn vriendinnen met (bijna) volwassen kinderen hebben. Ik slenterde door de stad, besloot spontaan een strandwandeling te maken en keek zonder tijdsdruk naar de kite-surfers. Thuisgekomen vroeg niemand mijn aandacht, ik besloot op het laatste moment wat we gingen eten en boekte een sportlesje om 19.00 uur. 19.00 uur! Normaal ben ik dan met Nadja bezig (toiletgang, bad, pilletjes, boekje lezen, kleren klaarleggen).

Geen volle luierzakken, geen Dirk Scheele op de achtergrond, geen brandjes blussen.

O, ik weet dat ik al die dingen nog zal missen als ze ooit het huis uit zal gaan en natuurlijk vond ik het  heerlijk vrolijke foto’s van Nadja te krijgen en haar blije bekkie weer te zien, inclusief een stevige omhelzing, toen ik haar weer ophaalde.

Maar eerlijk is eerlijk, het was gewoon fijn om even alleen mijn eigen ding te doen. Om te kunnen schrijven en met mijn hoofd in het verhaal bij mijn personages te blijven omdat ik voor niemand ‘aan’ hoefde te staan. Wat zal ik dus genieten als ik me binnenkort echt een week in mijn eentje terugtrek in een natuurhuisje om te wandelen, fietsen en vooral heel veel te schrijven!