Ooit schreef ik een blog over Wesley en Nadja. Ze zaten bij elkaar in de klas, de liefde was al een tijdje wederzijds en Wesley zei dat hij Nadja op het schoolplein een kusje ging geven.
De juffrouw hield een oogje in het zeil, het ging allemaal keurig. Terwijl ze samen in de vogelnestschommel lagen gaf Wesley haar één kusje, op haar wang.
Inmiddels zijn we wat schooljaren verder en zaten ze niet altijd bij elkaar in de klas. Maar oude liefde roest niet. Daarbij, ze zien elkaar nog op de spelmiddagen en Wesley’s moeder en ik stemmen de logeerweekenden bij Ipse een beetje op elkaar af. Als ze elkaar daar zien, volgt er altijd een omhelzing of houden ze elkaars hand een poosje vast.
De liefdesuitingen tussen Nadja en Wesley zijn origineel. Nadja kleurt eindeloos snelle auto’s in Wesley’s lievelingskleur oranje en onlangs, met Halloween, knutselde Wesley voor Nadja een spin met poten in háár lievelingskleuren geel en blauw.
Tijdens de spelmiddagen is naast elkaar zitten al voldoende. Wesley kijkt dan vaak met een verliefde gijns naar Nadja terwijl zij onverstoorbaar haar ding doet.
Soms hoorde ik Nadja een poosje niet zo veel over Wesley, dan dacht ik dat de liefde wat bekoeld was. Deze week bleek: niets is minder waar. Nadja kwam thuis met een heuse liefdesverklaring. Grote woorden zwart op wit. Zijn naam staat er niet onder, maar neem maar van mij aan dat het van Wesley kwam.
Voortvarend schreef Nadja een brief terug, mét tekening en voor de zekerheid ook nog maar een mailtje. Ze riep mij om op een papiertje te schrijven wat zij naar Wesley wilde mailen. Dan kon zij het na-typen. Ze dicteerde:
‘Ik heb mijn nagels in jouw lievelingskleur gelakt: oranje.’
Tis echte liefde…