En daar gingen we weer de lockdown in. Met een zee van thuisschooltijd voor de boeg.
Een goede juf qua rekenen, taal en spelling zal ik nooit worden. Qua knutselwerkjes ook niet trouwens. Ik heb er geen geduld voor. De werkjes die Nadja mee naar huis krijgt zijn sneller af dan op school, ik jas ze erdoorheen. Sorry juffen.
Dat gezegd hebbende, ben ik best trots op wat Nadja en ik gedaan hebben: zelf kerstkaarten maken én rondbrengen op onze eigen arrensleefiets. Mét kerstmuts, lichtjes, belletjes en een versierde kerstdoos vol kerstwensen.
Luid zingend: We wensen je een vrolijk kerstfeest, Rudolf het rendier en uiteraard Jingle bells, trokken we door Leiderdorp.
Wat was het leuk en wat kregen we veel leuke reacties. Lachende, zwaaiende en meezingende mensen. Vrolijke gezichten. Nadja met slappe lach, haar bovenlijf zwiepte van links naar rechts. Ze had een lamme hand van het rammelen met de belletjes.
Heerlijk om lekker hard in de buitenlucht te zingen en niet alleen zelf te genieten maar ook anderen vrolijk te maken.
Toen de accu van de fiets leeg was en we nog wat kaarten te gaan hadden, gingen we zoals Nadja het treffend zei: ‘In het rode autootje, want rood hoort bij Kerst.’
Ik nodig een ieder uit een uurtje met belletjes en kerstmuts zingend door het dorp te trekken, voor wie enige remming voelt: een glühweintje doet vast wonderen.
Het wordt een andere Kerst dan anders. We moeten er zélf iets vrolijks van maken.
Zoals een dierbare vriendin op haar kerstkaart schreef:
“Wacht niet op bijzondere momenten, maar maak momenten bijzonder”.